بی‌تاب بود و نگران…. چشمانش مانند ابر بهاری می‌بارید… گریه‌ امانش نمی‌داد. نگهبان باغ را هم کلافه کرده بود.

- کوچولو، یه لحظه آروم بگیر ببینم چی شده؟

لابه‌لای گریه‌اش گفت:

+ مامانم گمشده…. مامانمو می‌خوام.

به در زل زده بود و هق هق کنان اشکهایش را با انگشتانش پاک می‌کرد.

نگهبان رفت برای پسرک چایی بریزد تا بلکه اندکی آرام شود، که ناگهان پسرک دوید سمت در.

- کجا میری عزیزم؟

رویش را که برگرداند، خیالش راحت شد. پسرک مادرش را دیده بود و دوان دوان به آغوشش رفت. مادر، می‌بوسیدش.

پسر هنوز آرام نشده بود و هق هق می‌کرد. زیر چادر مادر با اخم به او گفت:

- کجا رفته بودی یهو؟ دنبالت خیلی گشتم… چرا گم شدی؟

و مادر سخن کودکانه‌ی دلبندش را به دل نگرفت و با نگاهی مهربان به او لبخند میزد.

….

همیشه شما را از نظر غایب می‌بینیم و در کودکی به آموخته‌اند که غیبت صغرا 69 سال طول کشید و غیبت کبرا،… خدا می‌داند.

این دعا که گمشده‌مان، مهدی فاطمه (س) زودتر پیدا شود، همیشه ورد زبانمان هست، و شما سخن کودکانه‌ی ما را به دل نمی‌گیرید و مانند آن مادر، با نگاهی مهربان به ما لبخند می‌زنید.

مولایمان، در این شلوغی دنیا، بخش افراد گمشده کجاست؟